Ik zie het zo vaak gebeuren. Een baby of dreumes die huilt, omdat hij het koud heeft, moe is, niet wil worden aangekleed of gewoon iets ervaart dat niet fijn voelt.

En wat doen we als ouders?
We zeggen niets. We leggen niets uit. We doen gewoon wat  er moet gebeuren. Het kind huilt. En wij denken: ja maar, hij moet toch aangekleed worden. En dus negeren we de boodschap die het kind ons eigenlijk probeert te vertellen.

Als reflector voel ik de lading die hierin zit. Hoeveel kinderen niet écht gehoord of gezien worden in hun gevoel. Niet omdat ouders slecht zijn, integendeel. Maar omdat we het vaak zelf niet geleerd hebben en dus eigenlijk niet weten hoe dat moet.

Wij zijn grootgebracht met zinnen als:
“Niet huilen.”
“Stel je niet aan.”
“Het is zo weer voorbij.”
En dus leren we: verdriet en ongemak moet opgelost of genegeerd worden.

Maar wat gebeurt er met een kind dat huilt en niet gehoord wordt? Het leert: mijn gevoel doet er niet toe. Wat ik aangeef, wordt toch niet serieus genomen. En dat gevoel, dat nemen we mee in ons volwassen leven.

Ik zie het terug in de moeders die ik begeleid. In hoe moeilijk we het vinden om onze emoties te laten zien. In hoe vaak we alles wegstoppen. In hoe ongemakkelijk we worden als een ander huilt (zoals ons kind), want diep vanbinnen is er een oude pijn die zegt: ik werd toen ook niet gehoord.

En dit is precies waar Human Design zo’n mooie spiegel kan zijn. Want ieder kind, ieder mens, voelt en ervaart op zijn of haar eigen manier. Een emotionele autoriteit moet door golven heen bewegen. Een Sacrale autoriteit reageert op het moment. Een milt autoriteit voelt intuïtief in het nu. En een kind met een open emotioneel centrum? Die voelt misschien nog veel meer van de omgeving dan van zichzelf.

Hoe krachtig zou het zijn als we dat vanaf jongs af aan erkennen? Als we tegen onze baby zeggen: “Ik weet dat je dit niet fijn vindt, maar ik trek je nu toch even je trui aan, want het is koud buiten.” Of: “Ik hoor dat je huilt, ik zie dat je dit spannend/ niet leuk vindt en we gaan dit samen doen, ik ben bij je.” Niet omdat het huilen dan stopt, maar omdat een kind zich gezien voelt. Gehoord voelt in zijn ervaring, want soms moeten dingen gewoon.

Het maakt verschil tussen een kind dat leert: ik mag er zijn zoals ik ben en een kind dat leert: ik moet me aanpassen om liefde te krijgen. Wanneer we niet naar onze kinderen luisteren, geven we (onbewust) de boodschap af dat hun gevoelens niet veilig zijn. Dat huilen lastig is. Dat emoties liever weggestopt moeten worden. En dát patroon nemen ze mee. Naar school, naar vriendschappen, naar relaties, naar werk.

En zo ontstaan er volwassenen die: hun emoties wegstoppen en niet meer weten wat ze voelen, zichzelf afleiden met eten, scrollen, kopen, werken, moeite hebben met verbinding, omdat ze bang zijn om ‘te veel’ te zijn of juist continu bevestiging zoeken van buitenaf. Terwijl het eigenlijk zo simpel begint: door er te zijn. Door woorden te geven aan wat er gebeurt. Door te laten voelen: jouw gevoel doet ertoe.

Voor ons als moeders is dit niet alleen belangrijk voor ons kind, maar óók voor onszelf.
Want als jij je kind leert dat gevoelens welkom zijn, leer jij jezelf tegelijkertijd dat jouw gevoelens er ook mogen zijn. Het is een dubbele heling. Voor jou. Voor je kind. Voor de generatie na jou.

Als reflector voel ik dat dit de shift is die we mogen maken. Van gedachteloos doen wat moet, naar bewustzijn brengen in de kleine momenten. Van het negeren van tranen, naar aanwezig zijn bij het gevoel, want daar in die kleine momenten van erkenning, leggen we de basis voor een generatie kinderen die wél weet dat hun gevoel ertoe doet.