Afleiding

Een woord dat de afgelopen tijd veel door mij heen gaat.
En zoals dat vaker gaat als reflector, voelde ik ineens: dit is niet alleen van mij. Dit is het collectief. Dit gaat over ons allemaal.

We leven in een wereld vol prikkels, vol ‘snelle oplossingen’, vol ruis. En diep vanbinnen voelen we allemaal dat het niet klopt. We voelen die disconnectie. Met onszelf. Met ons lichaam. Met onze emoties.

En als je bekijkt hoe dat komt is dat niet zo gek. Het begint al op jonge leeftijd. Als baby leer je het namelijk al: huil je? Dan krijg je een speentje. Een peuter: hier, dan krijg je een koekje. Een kind: als jij je gedraagt, dan gaan we daarna wat leuks kopen.

We worden massaal afgeleid van dat wat er werkelijk gevoeld wil worden.

We leren dat emoties lastig zijn. Dat ze ongemakkelijk zijn. En het is vooral iets om snel op te lossen. Maar wat nou als die emoties er gewoon mogen zijn? Wat nou als het verdriet van een kind niet hoeft te worden afgekocht met een cadeau? Wat nou als jij als mens  gewoon even helemaal mag zijn met wat je voelt. Zonder het te fixen?

Als reflector voel ik als geen ander hoe diep deze conditionering zit. Hoeveel lagen afleiding er in ons systeem geplakt zijn. Hoe snel we weg bewegen van pijn, ongemak, rouw of woede. En hoe moeilijk het dan is om bij jezelf te blijven.

Want eerlijk? Ik herken het ook.
De neiging om ‘gewoon door te gaan’. Om nog even m’n telefoon erbij te pakken. Om te scrollen in plaats van te voelen. Om te analyseren in plaats van te ademen. Maar mijn lijf liegt niet. Mijn systeem voelt feilloos wanneer ik mezelf probeer af te leiden.

En wat ik nu zie en voel in de spiegel van de wereld, is een collectieve vermoeidheid. Een diepe pijn die al generaties lang is weggestopt.

We komen uit generaties waarin voelen onveilig was. Waarin overleven belangrijker was dan verwerken. Waarin ‘kop op’ werd gezegd, in plaats van ‘ik zie je verdriet’. En dus leerden we: afleiding is veiliger dan voelen.

Maar nu zijn wij hier.
Met een andere taak.
Met een ander bewustzijn.
Met een lichaam dat schreeuwt om eerlijkheid.
Met kinderen die spiegels zijn van wat wij nog niet durven aan te kijken.
En dat is rauw. Maar ook helend.

Ik geloof dat we aan het ontwaken zijn.
Dat we aan het leren zijn om onze pijn aan te kijken, in plaats van weg te kijken.
Dat we als ouders mogen stoppen met het dempen van emoties.
Dat we mogen voelen. Helemaal, rauw en echt.
Zodat onze kinderen dat ook leren, zodat we niet meer hoeven te vluchten in eten, cadeaus, scrollen of ‘druk zijn’.

Afleiding is verleidelijk. Maar het brengt ons weg van wie we zijn.
Voelen is spannend. Maar het brengt ons thuis.

Ik zie ik het.
Ik voel het.
En ik deel het.
Niet als antwoord, maar als uitnodiging.

Wat als je vandaag eens niets ‘oplost’?
Wat als je blijft zitten bij je gevoel, hoe ongemakkelijk ook?
Wat als je je kind vasthoudt terwijl het huilt, zonder het te willen veranderen?

Wat als dát precies is wat deze wereld nodig heeft?